امروزه تعداد رسانه ها به شدت زیاد شده است. فراوانی و تعداد کثیر این مجراهای اطلاع رسانی و خبر پراکنی این ذهنیت را ایجاد می کند که مالکیت و تنوع دیدگاه ها بسیار متنوع و گوناگون شده و لذا دیگر تک صدایی و انحصار گرایی در عرصه رسانه ها به پایان رسیده است. اما باگدیکیان در کتاب « انحصار نوین رسانه ای » می کوشد تا نشان دهد چگونه با وجود این حجم عظیم رسانه ها مالکیت رسانه ای در دست تعداد معدودی است.
کتاب "Communication For Result" نوشته چری همیلتون ، به بررسی انواع ارتباط (کلامی، غیرکلامی و..) و همچنین چگونگی ارتباطات درون سازمانی برای ارتقا و رشد سازمان می پردازد .
اولین گام به سوی ارائه الگوی بومی از« سواد رسانه ای» ارائه
تعریفی جامع و مانع از این اصطلاح است. جهت تحقق این امر ابتدا می بایستی به بررسی
تعریف های ارائه شده از سوی اندیشمندان این حوزه پرداخت . در این پست به ارائه تعریف
های سواد رسانه ای که برگرفته شده از کتاب «نظریه سواد رسانه ای، رهیافتی شناختی» نوشته
جیمز پاتر می پردازیم و در پست های بعدی به نقد و بررسی هر یک از این تعاریف خواهیم
پرداخت.
سازمان یونسکو
این سازمان از دهه 1960 به پشتیبانی از آموزش رسانه ای پرداخت و برنامه ای جهانی را شروع به اجرا نمود . از نظر کارشناسان یونسکو، آموزش رسانه ای به مثابه راهکاری مناسب توان جبران نابرابری های اطلاعاتی بین کشورهای شمال و جنوب را دارد، زیرا کشورهای شمال به تولید، کنترل و توزیع اطلاعات می پردازند و از سوی دیگر کشورهای جنوب صرفا دریافت کننده منفعل اطلاعات هستند. از نظر یونسکو راهکار مناسب جهت خارج کردن کشورهای جنوب ازوضعیت انفعال، آموزش رسانه ای و مهارت های فردی به منظور تحلیل و تفسیر پیام های رسانه ای مخاطبان است . (طلوعی، 1391:37)
از اواسط دهه 1970 میلادی، موضوع سواد رسانه ای در برخی کشورها مثل آمریکای لاتین و کشورهای اروپایی مانند، ایتالیا و اسپانیا مورد توجه قرار گرفت . اصلی ترین هدف آموزش رسانه ای در این کشورها برطرف کردن نابرابری های اطلاعات بین کشورهای پیشرفته و عقب افتاده بود .
آفریقای جنوبی: آموزش سواد رسانه ای به منظور ارتقای سطح آموزش عمومی مورد استفاده قرار گرفت .
در کشورهای انگلیسی زبان(اسکاتلند، استرالیا): آموزش سواد رسانه ای به مثابه بخشی از آموزش مهارت های زبانی محسوب می گردد. (طلوعی، 1391:38).
